کبوتر با کبوتر باز با باز ! حقیقت این چنین بوده از آغاز.
در این عصر پر از ناباوری ها
که یکسو برج و باروهای وحشی
خراشیده حریم آسمان را
و یکسویش هزاران کودک خرد
برند حسرت به دندان تکه نان را
به روی پرده های دلکش ساز
به یکسو رقص انگشتان زیبا و خیالی
یه یکسو زخم سرانگشت خونین
یه روی رج به رج از دار قالی.
مگو با من سخن همبستگی را
مگو با من ز کوچ دسته جمعی
کند همجنس با همجنس پرواز.
حدیث شاهزاده و گدا را
که تنها قصه ای از بهر خواب است
مخوان دیگر به گوش کودکانت !
کبوتر را چه جای همنشینی با عقاب است ؟!

زائری   بارانی ام    ،  آقا  به  دادم  می رسی؟

بی پناهم خسته ام ، تنها ، به دادم می رسی؟

گر  چه   آهو   نیستم   اما   پر   از    دلتنگی ام

ضامن   چشمان   آهوها  ، به   دادم  می رسی؟
از   کبوترها   که   می پرسم  نشانم    می دهند

گنبد و   گلدسته هایت  را ،  به  دادم می رسی؟ 
ماهی     افتاده   بر   خاکم    لبالب     تشنگی

پهنه    آبی ترین    دریا  ،  به   دادم   می رسی؟
ماه    نورانی   شب های    سیاه    عمر    من

ماه من  ، ای  ماه  من ،   آیا به دادم می رسی؟
من   دخیل  التماسم  را به   چشمت   بسته ام

هشتمین    دردانه    زهرا   ، به دادم  می رسی؟
باز    هم   مشهد ،   مسافرها  ، هیاهوی   حرم

یک   نفر    فریاد   زد  :     آقا به دادم می رسی؟ 

دل را نظر لطف تو بی‌تاب کند
مس را به خدا، طلا کند، آب کند
اشکم که چکید پشت این «پنجره»، گفت:
«فولاد» که دیده، درد را آب کند

آیینه‌دلان از تو صفا می‌گیرند
آیین محبت و وفا می‌گیرند
باور کنم این پنجره از فولاد است؟
اینجا که شفاعت و شفا می‌گیرند

این روضه، محل بار عام دل‌هاست
این صحنِ مبارک امام دل‌هاست
«فولاد» اگر آب شود نیست عجب
این «پنجره» محو ازدحام دل‌هاست