^{لقمان حكیم پسر را گفت: امروز طعام مخور و روزه دار، و هرچه بر زبان راندی، بنویس.}

^{شبانگاه همه آنچه را كه نوشتی، بر من بخوان.}

^{آنگاه روزه‏ات را بگشا و طعام خور.}

^{شبانگاه، پسر هر چه نوشته بود، خواند.}

^{دیروقت شد و طعام نتوانست خورد.}

^{روز دوم نیز چنین شد و پسر هیچ طعام نخورد.}

^{روز سوم باز هرچه گفته بود، نوشت و تا نوشته را بر خواند، آفتاب روز چهارم طلوع كرد و او هیچ طعام نخورد.}

^{روز چهارم، هیچ نگفت.}

^{شب، پدر از او خواست كه كاغذها بیاورد و نوشته‏‌ها بخواند.}

^{پسر گفت: امروز هیچ نگفته‌‏ام تا برخوانم.}

^{لقمان گفت: پس بیا و از این نان كه بر سفره است بخور و بدان كه روز قیامت، آنان كه كم گفته‏‌اند، چنان حال خوشی دارند كه اكنون تو داری.}

روزی لقمان در کنار چشمه‌ای نشسته بود. مردی که از آنجا می‌گذشت از لقمان پرسید: چند ساعت دیگر به ده بعدی خواهم رسید؟

لقمان گفت: راه برو.

آن مرد پنداشت که لقمان نشنیده است. دوباره سوال کرد: مگر نشنیدی؟ پرسیدم چند ساعت دیگر به ده بعدی خواهم رسید؟

لقمان گفت: راه برو.

آن مرد پنداشت که لقمان دیوانه است و رفتن را پیشه کرد. زمانی که چند قدمی راه رفته بود، لقمان به بانگ بلند گفت: ای مرد، یک ساعت دیگر بدان ده خواهی رسید.

مرد گفت: چرا اول نگفتی؟

لقمان گفت: چون راه رفتن تو را ندیده بودم، نمی‌دانستم تند می‌روی یا کُند. حال که دیدم دانستم که تو یک ساعت دیگر به ده خواهی رسید.