​سُفْره، از نذریهای مشهور و زنانه در ایران است. ابوالفضل یا عباس بن علی‌ (ع) از شخصیتهای بسیار معروف مذهبی است که جایگاه قدسیانه و ویژه‌ای نزد مردم مناطق مختلف ایران دارد. به باور مردم چون حضرت عباس‌ (ع) در واقعۀ کربلا مصیبتهای فراوان کشید و فداکاریهای بسیار کرد، نزد خداوند عزت یافت؛ از این رو، مردم او را شفیع و واسطۀ میان خود و خداوند قرار می‌دهند تا خداوند به سبب حرمت و عزت وی، حاجاتشان را برآورده سازد در این نوشته قصد داریم مطلب در خصوص آداب سفره حضرت ابوالفضل (ع) را خدمت شما ارائه نماییم.

سفره حضرت ابوالفضل (ع) چه آدابی دارد و چه وسایلی نیاز است؟

آداب سفره حضرت ابوالفضل

ختم روضه‌ ابوالفضل : شرح سرگذشت غم‌انگیز حضرت ابوالفضل (ع) در روز عاشورا. پس از ختم روضه‌ ابوالفضل هر یک از زنان مجلس، شمعی از میان سفره برداشته به نیت برآمدن حاجت خود آن را روشن می‌کند و در بشقاب آرد قرار می‌دهد و از حضرت ابوالفضل در دل درخواست می‌کند که حاجت او را نیز مانند حاجت صاحب خانه برآورد.

سرو کردن شربت : پس از ختم روضه‌ ابوالفضل و روشن کردن شمع ها توسط حاجت مندان سفره، به یاد واقعه عاشورا و مصبتی که بر حضرت ابوالفضل (ع) وارد شده است،پذیرایی کنندگان صاحب سفره، شربت می‌ آورند و به هر یک از حضار یک لیوان شربت می‌دهند.

سرو آش رشته و عدس پلو : میهمانان بعد از شربت می توانند آش رشته و عدس پلو ای که در سفره گذاشته‌ شده است بخورند. در ضمن خوردن آش رشته و عدس پلو همه دست به دعا برمی دارند.

پس از آش و عدس پلو، مدعوین آنچه از سایر محتویات سفره میل داشته باشند میل می‌کنند و مقداری هم به عنوان تبرک در یک کیسه یا دستمال می‌ ریزند و برای عزیزان خود می‌برند و مجلس در این جا خاتمه می‌ یابد. بعد از رفتن مهمان‌ ها، صاحب خانه آرد زیر شمع ها را برداشته الک می‌کند و با سایر خوردنی‌ هایی که درون سفره باقی مانده است بین فقرا و مسکین ها تقسیم می‌کنند و پسمانده آردها و غذاها و ضایعات داخل سفره را هم به آب روان می سپارند.

رسم انداختن سفره حضرت ابوالفضل اجرای این نذر و انداختن سفره حضرت ابوالفضل به این صورت است که صاحب نذر روزی را معین کرده، از عده‌ای از زنان و دختران همسایه و آشنا دعوت می‌کند که به منزل او بیایند. عصر همان روز سفره پاک و سفیدی در وسط اتاق پهن کرده و برای تزیین سفره حضرت ابوالفضل؛ چند کاسه آش رشته و چند ظرف شله زرد، کاچی، حلوا و نان و پنیر و سبزی و مقداری میوه از قبیل خربزه و هندوانه و سیب و گلابی و انار و انگور و مقداری آجیل با یک دیس ستاره پلو (عدس پلو) و دو بشقاب آرد داخل سفره می‌چیند.

چند دانه شمع هم روشن کرده و آن‌ها را داخل آردها یا خمیر داخل بشقاب قرار می‌دهد. بعد مقداری پنبه برداشته در روغنی که قرار است غذاهای نذری با آن تهیه شود فرو می‌برد. آن‌وقت پنج یا دوازده یا چهارده عدد چوب بطول تقریبی بیست سانتی‌متر و قطر پنج تا ده میلیمتر انتخاب کرده، بر سر هر یک از آن‌ها مقداری پنبه که به روغن آغشته شده باشد می پیچد و به این طریق پنج شمع شبیه به مشعل‌های کوچک به اسم پنج‌ تن آل عبا یا دوازده شمع به اسم دوازده امام یا چهارده شمع به اسم چهارده معصوم درست می‌کند و آن ها را در گوشه‌ای از سفره می‌گذارد.

وقتی مهمانان حاضر شدند و همه دور سفره نشستند یک روضه‌خوان زن بالای منبر می‌رود و روضه ابوالفضل را که عبارت از شرح سرگذشت غم‌انگیز حضرت ابوالفضل(ع) در روز عاشوراست با صدای بلند می‌خواند.

پس از ختم روضه هر یک از زنان مجلس، شمعی از میان سفره برداشته به نیتِ برآمدن حاجت خود آن را روشن می‌کند و در بشقاب آرد قرار می‌دهد و از حضرت ابوالفضل در دل درخواست می‌کند که حاجت او را نیز مانند حاجت صاحب خانه برآورد. پس از ختم این مراسم، به یاد واقعه عاشورا و مصبتی که بر حضرت ابوالفضل (ع) وارد شده است شربت می‌آورند و به هر یک از حضار یک لیوان شربت می‌دهند.

بعد آش رشته و عدس پلویی را که در سفره گذاشته‌اند بین حاضران تقسیم می‌کنند و در ضمن خوردن آش و پلو همه دست به دعا (دعای سفره حضرت ابوالفضل) برمی دارند. پس از آن مدعوین آنچه از سایر محتویات سفره میل داشته باشند میل می‌کنند و مقداری هم به عنوان تبرک در جیب یا دستمال خود می‌ریزند و برای عزیزان خود می‌برند و مجلس در این جا خاتمه می‌یابد.

پس از رفتن مهمان‌ها، صاحب خانه آرد زیر شمع ها را برداشته الک می‌کند و با سایر خوردنی‌هایی که درون سفره باقی مانده است بین فقرا و مساکین تقسیم می‌کند و پسمانده آردها و غذاها و ضایعات داخل سفره را هم به آب روان سر می‌دهد.

بعد از این توضیحات کلی به سراغ تزیین سفره حضرت ابولفضل می‌رویم. در اینجا نمونه‌هایی زیبا از تزیین سفره حضرت ابوالفضل را برای شما آماده کرده‌ایم و امیدواریم از آن‌ها ایده گرفته و استفاده کنید.

جهت کسب اطلاعات بیشتر با آداب سفره به سایت ویکی زندگی مراجعه کنید

​من از تو می نویسم و از اشک جاری ام
از حد گذشته مدت چشم انتظاری ام

انگار فرق می کند این بار ، *رفتنت

یک جور دیگر است تب بی قراری ام

من سعی می کنم که شبم را جلا دهم

با گردسوز روشن امیدواری ام

تعجیل کن در آمدنت ای صبور من

گسترده نیست دامنه ی بردباری ام

من کیستم که شعر بگویم برای تو

باید افق دوباره بیاید به یاری ام

«مرغ دلم راهی قم می‌شود‌
در حرم امن تو گم می‌شود

عمه سادات سلام علیک
روح عبادات سلام علیک

کوثر نوری به کویر قمی
آب حیات دل این مردمی

عمه سادات بگو کیستی؟
فاطمه یا زینب ثانیستی؟

از سفر کرب و بلا آمدی؟
یا که به دنبال رضا آمدی؟

من چه کنم شعله داغ تو را
درد و غم شاهچراغ تو را

کاش شبی مست حضورم کنی
باخبر از وقت ظهورم کنی»

سلام بر تو ای دختر ولی خدا، سلام بر تو ای عمه ولی خدا، سلام بر تو ای دختر موسی بن جعفر علیه السلام»!

ما خستگان و راه ماندگان طریق عشق، به شفاخانه تو پناه آورده ایم تا به آیین کرامت، از دریای شفاعت سیرابمان کنی!

معصومه جان! بغض دلتنگی در هوای بارانی چشم هامان شکسته شده است . یاد بانوی تنها کوچه های مدینه، صبر از کف احساسمان برده است و برای زیارت قبر پنهان مادر مظلومه ات، تاب نداریم. پس به سایه امن حرم تو می شتابیم تا در کنج خلوت حریمت آرام بگیریم.

ای خواهر کریمه رضا علیه السلام! چقدر گلدسته های حرم تو، به آستان آسمانی رضا علیه السلام نزدیک است! انگار طنین صدای او، هر لحظه در هوای قلب هایمان می پیچد که: «هرکس معصومه علیهاالسلام را در قم زیارت کند، گویی مرا زیارت کرده است» 

کربلا نرفتن سخت است…

کربلا رفتن سخت تر!

تا نرفته ای شوق رفتن داری… تا رفتی شوق مردن!

کربلا رفته ها می دانند، بعد از کربلا روضه ی حسین حکم زهر دارد برای دل اوراق شده ی زائر!

آخر اینجا، دیگر عباس نیست تا آرام شوی در حریم امنش…

کربلا دلتنگتم!