حضرت نور

​دهانش خشک وجسمش غرق خون است

دلش پیش حسین عجب عشق وجنون است

گریست چشم تمام ملائک از غربت او

باحسینش حرفی داردفرزندعقیل

دارد شکایتی پیش یل ام البنین

عباس!

دیشب درغربت کوفه زنی پناهم داد

  چودیدخانه ندارم به خانه اش راهم داد

اشک ریختم ودلم شکست

یادزینبت کمرم رابشکست

حسین‌ جان، سلامی دادم ازبالای قصر آل یهود

به تمام آل عقیل وآل رسول

سلامم رابرسان به حمیده

بگو غمی که رقیه دیده ندیده

حسینم اینان که حرف بیعت بایار میزنند

  آخرش دارت میزنند

زینب کجا ومردم کوفه کجا؟

رقیه کجا وخیمه سوخته کجا؟

برگرد،مسلمت درمسلمانان کوفه ندیده یارباوفا

 

 

 

​
دست استغاثه عالم به سوی او…

توراهمه بادست هایت میشناسند،ای یل ام البنین

هرکه بادست هایت بیعت کند،دستان خدارادرآغوش گرفته.

دست هایت، برکت وعشق رادرسفره های عاشقان می نهد.

سقا،ازتوآب حیات میطلبیم…آب مراد..عافیت وعاقبت بخیری…

کاش دستانت به یاری قائم آل علی برخیزدواوراوارث صلح وآشتی کند.

ای نوردیده ی حورای بتول،ای عموی لاله های بی تاب حسین

ای یارویاورغریب نینوا، ای که بارفتنت قامت برادرراخم کردی،ای که بادستانت مسلمان وغیرمسلمان راحاجت رواکردی… 

دراین شب پربرکت چشم هارابایدبست.کربلابایدرفت.دربین الحرمین به زیارت “قطیع الکفین"بایدرفت.

قبل اززیارت علمدار؛سلامی به ثارالله بایدکرد.

دل را نائب الزیاره عقیله ی علی بایدکرد. 

نمیدانم حضرت امیرچه دعای به دستانت خواند،که دستانت اینگونه قیامت کرد.

ای کاشف کرب درکرب وبلای حسین،ای رافع مشکل،ای حلال مسائل،بازآمده سائل…

ای شاه وفا،ای علمدارکربلا،ای زیباترین قمربنی عدنان،ای حضرت ماه 

توشرمنده ی آبی یاآب شرمنده ی تو..

توتشنه ی آبی یاآب تشنه ی تو..

همه غم های دلشان رابه توابرازمیکنن

دست همه به دامانت،بی دست کربلا

ای سربازباوفای امام زمانت،

دعای  “عجل لولیک"  برای امام  مابخوان…??

​چه شودحضرت نورم صاحب صحن وسراشود…

چه شوداین دل خسته ام زائرمادربی حرم شود…

مانداین دل وحسرت رفتن به بقیع زهرای علی

خداکندمهدی فاطمه درظهورش العجل کند،العجل کند….?



​کَظْمِ غَیْظْ از فضایل اخلاقی به معنای فرو بردن خشم است. 

در آیه ۱۳۴ سوره آل عمران، کظم غیظ از ویژگی‌های نیکوکاران شمرده شده و در روایات، رهایی از عذاب الهی و جلب رضایت خدا، از آثار آن ذکر شده است.

 عالمان اخلاق در ذیل صفت خشم، درباره کظم غیظ بحث کرده و راهکارهایی ارائه داده‌اند.

موسی بن جعفر(ع)، امام هفتم شیعیان به دلیل فرونشاندن خشم خود، به کاظم ملقب است.

• کظم غیظ امام کاظم(ع)

امام موسی کاظم(ع)، به این دلیل که خشم خود را کنترل می‌کرد، به کاظم ملقب بود.

 گزارش‌های مختلفی در منابع آمده که امام کاظم(ع) خشم خود را در برابر دشمنان و کسانی که به او بدی می‌کردند، فرو می‌برد.

 از جمله بیان شده که مردی از نوادگان عمر بن خطاب در حضور امام کاظم(ع)، به امام علی(ع) توهین کرد. همراهان امام خواستند به او حمله کنند، اما امام مانع شد و سپس به مزرعهٔ آن مرد رفت. مرد با دیدن امام کاظم(ع) شروع به داد و بیداد کرد که محصولش را لگدمال نکند.

 امام به او نزدیک شد و با خوشرویی پرسید چقدر خرج کاشت مزرعه کرده‌ای؟ مرد گفت: ۱۰۰ دینار! سپس پرسید: امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد غیب نمی‌دانم. امام کاظم(ع) فرمود: گفتم امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد: ۲۰۰ دینار! امام ۳۰۰ دینار به او داد و گفت: این ۳۰۰ دینار برای توست و محصولت هم برایت باقی است. سپس به سوی مسجد رفت. آن مرد زودتر خود را به مسجد رساند و با دیدن امام کاظم(ع) برخاست و این آیه را بلند خواند:

 اللَّه أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِ‌سَالَتَهُ؛

 خدا بهتر می‌داند رسالتش را کجا قرار دهد.