رقیه…

ای یادگارنینوا ای طفل بی سرپناه
ای دخت شاه کربلا

شیرین زبان بودی وصدایت رابریدند.

آه از کربلا،چقدر اونجا موهایت راکشیدند.

از پدر یک انگشتر وازتو یک گوشواره به زور کشیدند،به زور کشیدند.

آه از آن لحظه که کاروان از کوفه راهی شام شد.

سه ساله با قاتل پدر راهی شام شد.

در مسیر،چشم بسته از سوختن خیمه ها بودی

بر سر نیزه سرعلمدار وباباندیده بودی!

رسیدی شام رقیه جانم چشمانت راباز کن!

قتلگاه که نبودی،خرابه میزبانی از علمدار کن.

بگو به عمو
پاهای تاول زده وبغض وناله های بابا،بابا..
قلب عمه را کباب می‌کرد!

بگو باهر ندای یاعلی، شمرسیلی به صورت دخت زهرا میزد.

بگو زیر تازیانه درخرابه های شام فریاد جگر خراشت خشم دشمن را افزون می‌کرد.

باهر ناله ای عدو سیلی به صورت خسته ات میزد.

سیلی چشم تو، زخم در را دوباره تکرارمیکرد.
دوباره زینب را بیچاره می‌کرد.

زهیر،مردی اهل دنیا بود.
رقص،لهو،قمارو….
زهیر شب زود هنگام منزل رسید.

السلام علیکم…
جوابی نشنید!
السلام علیکم…
باز جوابی نشنید!

دلهم همسر زهیر،باتعجب نگاه کرد!
زهیر؟!

بله زهیرم.

زهیر نشست ساعت ها باخود فکر می‌کرد.
از جابرخاست!

دلهم وسایل سفرم را آماده کن قصد رفتن به حج را دارم.
دلهم تعجب کرد!
زهیر کجا وحج کجا!
گفت بابی أنت وامی منم همراه تومیام.

بار سفربسته شد وهمراه زهیر ده نفرازدوستان رفتن.

در طول راه دلهم ازدور زهیر رانگاه می‌کند،چه اتفاقی برای زهیر افتاده.
قبل از رسیدن به مکه،زهیر نگاهی به حجاج می‌کند.

گفت:دلهم من نوری را که دنبال آن آمده بودم رو نیافتم برگردیم.

دلهم:زهیر باز برگشتی سر کارت، یبار توعمرت اومدی حج زدی زیر حرف چرا...
فایده نداشت،گویی زهیر نور حج راندید.
ازبین ده دوست زهیر سه نفر همراه او برگشتن.

در راه برگشت،همزمان قافله زهیر با قافله امام حسین روبه رو شد.

زهیر آن سمت رانگاه کرد.
آرام گفت دلهم نگاه کن این خودش نیس
دلهم:کی زهیر؟!
گف خودش..فقط یکی این قد رو داره این حضرت عباس نیس!
حالا اینو چرا دیدیم مسیر راعوض کنیم.

زهیر فکر می‌کرد دور میشد گویی عاشق بادوری نزدیک میشد.

خیمه رو زدند وقت ناهار بود،بسم الله…
صدای شنیدن السلام علیکم….
زهیر از جا برخاست،عباس!
چه می‌خواهید؟!
گفت مولایم کارت دارد.
زهیر:بگو به مولایت نمیخاهم اوراببینم.

عباس:مشکلی نیس خدانگهدار.

زهیر سرسفره نشست.
چشمان پرازاشک،دستان لرزان،صورت رنگ پریده
دلهم:زهیر چه شده عذاب وجدان گرفتی؟
همین لحظه بود که صدای رئوفی از پشت خیمه ها شنید السلام علیکم،نگاه کرد حسین!
بله حسینم شنیدم نمیای گفتم خودم میام شاید کاری داشته باشی!
زهیر:داری منو میکشی بااخلاقت!
حسین نزدیک شد آرام توگوش زهیر زمزمه کرد،زهیر باسرعت وارد خیمه شد.
دلهم،دلهم من تورا طلاق دادم وهرچه اموال رابرای توبخشیدم،من دارم باحسین میروم.

دلهم:چه شد خودم تورافرستادم والان تنهایم گذاشتی اجازه نمی‌دهم تااینکه به من قول بدی روز قيامت اگراز انصار اباعبدالله شدی مرا شفاعت کنی.

عرض کرد ان شاءالله
نزد امام حسین آمد گف دلهم میگوید..حرف را کامل نکرد،امام فرمود: هر دوشفیع هم هستید.

دلهم آمد،زهیر مرا طلاق دادی واجازه ی برای خروج از تولازم ندارم ؟
بله طلاق دادم
گف پس منم باحسین میروم!
کسی که همسرش باحسین شهید می‌شود باید خودش بازینب اسیر شود.?

ابوالحسن جمال الدین علی ابن عبدالعزیز معروف به (خِلَعی)
ناصبی(دشمن اسلام) اهل موصل بودند.

در شب های رجب وشعبان مادرش نذرمیکند که همانند پدرش زوار امام حسین(ع) را بکشد.

زمانی که به‌ سن نوجوانی رسید تصمیم گرفت نذر مادرش را اداکند.
دنبال زوار رفت در راه بغداد کربلا
در انتظار نشست وخوابید.

شیخ امینی در موسوعه غدیر وسیدامین اعیان الشیعه، شیخ نوری در دار السلام
سید جواد شبر فی ادب الطف روایت می‌کنند:

زمانی که خوابید، در عالم خواب دید که قیامت برپاشد.
و آن راسمت جهنم می‌برند.
در عالم خواب گفتن جرمش زوار امام را اسیر وغارت میکند.

دومرد سر در جهنم گفتن وارد نمی‌شود.
دلیل راپرسیدند!

گفتن غبار زوار حسین (ع) بر جسمش نشسته.
آن را دوباره بردن و لباسش روخارج کردن
دوباره گفتند نمی‌برند.

گفتند اینبار چرا: بوی غبار در دماغش ماند.

دراین هنگام از خواب بیدار شد.
شمشیر راانداخت ودنبال غافله رفت وگف من برای قتل زوار حسین (ع) رفتم
وباتوبه برگشتم.
از اهل غافله پرسید توبه من پذیرفته شده گفتن آری!
وآن را باخود وارد حرم کردن
باوضو وارد ضریح شد وتوان ورود نداشت!گفت امام حسین (ع) باید اشاره دهد اینکه توبه من را قبول کرده.

در این هنگام پرده کنده وجسمش با پرده پوشیده شد!

آن را خلیعی گفتن چون امام خلع کرد روی صورتش واین اشاره برای وی بود!

در این هنگام این ابیات را سرود:

إذا شئت النجاة فزر حسينًا
غدًا تلقى الإله قرير عين
فإنّ النار ليس تمسّ جسمًاعليه غبار زوّار الحسين

اگر دنبال نجات هستی در کربلا امام حسین (ع) را زیارت کن.

چون آتش جهنم جسمی را که غبار زوار آن بنشیند رانمیسوزاند.

این است حسینی که عالم رادیوانه کرده…

انصار ویهود وناصبی هارا از خود بی خود کرده…

این است کرم ولطف و محبت با عدو…

خوشا به حال شیعه گر بداند چه شفیعی در قیامت انتخاب کرده..

​

• آن روز که از گنبد و بارگاه جدم رسول خدا(ص) وداع کردیم و مدینه را به ساکنانش سپردیم، در چشمانت خواندم که حال و هوای دلت طوفانی است و ابری تیره و تار، آسمان آبی قلبت را پوشانده است. سخت؛ حال گریه داشتی، اما گریه نکردی. می دانم چرا؛ نخواستی خاطر اندوهگین پدرت آزرده تر شود. بغضی گرم و متراکم گلویت را فشرد. آن را نگه داشتی، تا امروز که در میدان نبرد بر سر نامردان افشاندی. دست مریزاد عزیزم!
• ساعتی پیش نزد من آمدی. اجازه میدان خواستی؛ برایم لحظه سختی بود، خیلی سخت. می دانستم که اگر اجازه بدهم، جدایی تا قیامت میان من و تو واسطه خواهد شد.
• چگونه می توانستم دل از میوه دلم برکنم؛ ولی مگر پدرت غیر از تو و عباس و چند نفر دیگر کسی را داشت که به میدان بفرستد؟ همین دیشب دیدی که وقتی به همراهانم اجازه دادم، عده ای در تاریکی شب رفتند و رفتند و شما چند نفر ماندید و ماندید و چه وفادارانه ماندید!
• لحظه جدایی برای تو هم خیلی سخت بود؛ می دانستی که با رفتنت، تنهایی پدرت دو چندان می شود، تنهای تنها در میان خیل دشمنان گستاخ؛ ولی رفتی تا آن سوی پل شهادت و اکنون لحظاتی است که تند باد گرم کربلا، انبوه زلفت را شانه می زند و من در امتداد وزش باد پنجه برکاکل زیبایت می سایم، چه قدر نرم و لطیف است کاکل خونینت، نور دیده ام علی!
• علی جان! علاقه میان من و تو در ظرف رابطه پدر و فرزند نمی گنجد؛ رابطه ما فراتر از این است، باور کن هر وقت که دلم می گرفت و می خواستم رخسار جدم رسول خدا(ص) را ببینم، دیدگانم را بر صورت زیبایت می دوختم؛ آن وقت آرام می شدم و دل گرفتگی ام به آرامش خاطر تبدیل می شد. تو شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) بودی. امروز این شباهت بیش تر شده و اکنون که آرام در دامانم خفته ای، این شباهت، بیش تر از هر زمان دیگر مرا به غبطه نشانده است. کاش آینه ای بود تا رخسار گل گونه ات را در آن ببینی!
• پس، من کسی را سراغ این قوم فرستادم که نشان از رسول خدا(ص) داشت یعنی تو را و این جماعت کسی را کشتند که در اخلاق و آفرینش شبیه ترین مردم به پیامبر بود. مانده ام که این جماعت از این پس، چگونه روی رستگاری خواهند دید!
• اکنون زلفت پریشان پریشان است و دلت آرام آرام و لبت سیراب سیراب. از پل شهادت عبور کردی، از دست رسول خدا یک جرعه آب کوثر گرفتی و نوشیدی، گوارای وجودت! نور دیده ام! اما عطش، جان و تن پدرت را می سوزاند. در نیمه نبرد، وقتی که زبان در کامم گذاشتی، این را دانستی. تشنگی امانم را بریده است، وضع اهل خیمه نیز بهتر از من نیست.
• بعد از تو دنیا بر من مباد! آن سان که تو آرام آرام دیده بر آن بستی.
• فاصله میان من و تو با مرکب تندپای شهادت طی می شود؛ آن را می پیمایم، با کمری خمیده از داغ تو و پشتی شکسته از دوری برادرم عباس. 

آرام بخواب میوه دلم!

​اسیران کربلا، بازماندگان واقعه کربلا همچون امام سجاد(ع)، امام چهارم شیعیان و حضرت زینب(س) که به اسارت لشکر عمر بن سعد درآمدند. اسرا به دستور عمر بن سعد، شب یازدهم محرم در کربلا نگه داشته شدند و بعد از ظهر روز یازدهم، به کوفه نزد عبیدالله بن زیاد برده شدند. ابن زیاد، اسیران را بر روی محمل‌هایی بدون پرده و پوشش و با همراهی گروهی از جمله شمر و طارق بن مُحَفِّز به دربار یزید بن معاویه در شام فرستاد. او دست و پای برخی همچون امام سجاد(ع) را غل و زنجیر کرد.

امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) با سخنان خود در هنگام اسارت، سبب تحول روحی و پشیمانی برخی از مردم و بنا بر نقلی پشیمانی یزید (هر چند به صورت ظاهری) از جنایات واقداماتش شدند.

علمایی همچون شیخ مفید، شیخ طوسی و محدث نوری بر این عقیده‌اند که اسیران کربلا بعد از آزادی، به مدینه بازگشته‌اند، نه کربلا؛ اما بنابر نقل سید بن طاووس در لهوف، کاروان اسیران به کربلا بازگشتند.