بسم الله الرحمن الرحيم 

من هستم،امّا اگر در این راه زنده نماندم ،به یاد محسن فاطمه گریه کن،اگر سلاح دشـمــن قلبم را پـاره پـاره کــرد ، بـه یـاد حسنش گریه کن و اگر تیر بر تارک سـرم خورد و آن را دو نیم کــرد ، به یــاد شوی فاطمه گریه کن و اگر بدنم را پاره و لهیده یافتی ، به یاد حسینش گریه کن ولــی اگر جسمم را دیگر هرگز نیافتی ، به یـاد فاطمه گریــه کن که من نیــز به یـــاد او بارها گریه کردم و همیشه گریه خواهــم کرد؛

چون از او مظلــــوم تر ســـراغ ندارم.

اینک من می مانم
تا انتقام سیلی مادرم زهرا سلام الله علیها را بگیرم.

​دلم برای ورود تو لحظه شماری می‌کند و حنجره ام تو را فریاد می‌زند، تو که تجلی عشقی. قنوتم را طولانی می‌کنم تا تو نیمه شبی برای آن دعا کنی
کوچه‌های غریب بی کسی را آب و جارو می‌کنم تا تو صبحی زود از آن کوچه عبور کنی.
هر روز چراغ دلم را با جامعه الکبیره روشن می‌کنم و
سفره افطارم را با آل یاسین و عهد تزیین می‌کنم و
برای ظهور تو هر روز پای درد کمیل می‌نشینم.‌
نمی‌دانم آخرین ایستگاه توسل چه هیجانی دارد که
مرا با خود تا آن سوی فاصله‌ها می‌برد و صبح آدینه چه صفایی دارد، که صبح آسمانش پراز ندبه است.
مولایم…! بی تو دفتر دلمان پر است از مشق‌های انتظار و
من با دلم می‌خواهم آن روز که می‌آیی زیباترین مدال ایثار را تقدیم نگاه تو کنم.

​ای انسان از این همه غیبت چه سود

آتش زدی به کار خیرت چه زود
ای انسان مگر غیبت چه مزه داره
که اینجور مد شده وردِ زبانهِ
کبیره گناه است غیبت
ای عزیز در راه است قیامت
ای انسان از این همه غیبت چه سود بُردی؟
گوشت و پوست چند نفر تا حالا خوردی؟
مگر غیبت چه مزه داره
که انسان تو بر نامه ی غذایی می زاره
بیاد آن شب باش. که تنها در قبر تاریک
منکر ونکیر از تو پرسند و تو شوی یاریک
در ان قبر تنگ و تاریک
که روی آن است سنگ و تاریخ
تو که دانی غیبت گنا هست
اگر مانع نشوی.. مثل کوری که لب چاه است

مزاربی چراغ ،داغ دل زهرا!

غریبانه آمده ایم دعا کنیم.
امانه…ماکجا وغریبی تو کجا!

مولایم!
تو بزرگ‌تر از آن بودی که در ذهن کوچک بشر بگنجی.
غريب بودی،مظلوم بودی!
چندین بار خیانت دیده بودی، آخرش هم در خانه ات، زهر را خورده بودی.
مگه مظلوم تر از تو کجا؟!
پیکر مقدست مگر چه آزاری داشت که اینگونه تیر باران شود.
مگر از تو چه دیده بودن.
وتا الان بادیدن غربت مزارت، جگرهامان در شعله‌های حزن و خشم می‌لرزد و سینه‌هامان از آن همه غربت و خاموشی، غمگسار می‌شود.

مولایم!
آمده‌ام؛ با تمام دلم، با قدم‌های احساسم، با حضور هر چه تمام ارادتم.

آمده‌ام؛ تا فانوس‌های روشن اشک‌هایم را، بر مزار بی‌چراغت، بیاویزم!

آمده‌ام تا از تو برای تو بخواهم،آمده ام بگویم امام حسنم بزار امام حسنی بمانم.
زائر حرم بی حرم باشم.

آمده‌ام،کبوترانه آمده‌ام ! تا از دستان مهربانت، آب و دانه بدهی!

آمده‌ام؛ با دسته دسته یا کریم‌های اخلاص و محبّت، تا شاید لحظه‌ای در گنبد نگاه مهربانت، پناه گیرم.

همچو تو از مدینه دل سیرم.
آمده امشب تاسرت دامن گیرم.

یااباالقاسم!

گاهی کن نگاهی،لطفی،شفاعتی،طلبی!
از راه کربلا مدینه بطلب زیارتی❤‍🩹

رقیه…

ای یادگارنینوا ای طفل بی سرپناه
ای دخت شاه کربلا

شیرین زبان بودی وصدایت رابریدند.

آه از کربلا،چقدر اونجا موهایت راکشیدند.

از پدر یک انگشتر وازتو یک گوشواره به زور کشیدند،به زور کشیدند.

آه از آن لحظه که کاروان از کوفه راهی شام شد.

سه ساله با قاتل پدر راهی شام شد.

در مسیر،چشم بسته از سوختن خیمه ها بودی

بر سر نیزه سرعلمدار وباباندیده بودی!

رسیدی شام رقیه جانم چشمانت راباز کن!

قتلگاه که نبودی،خرابه میزبانی از علمدار کن.

بگو به عمو
پاهای تاول زده وبغض وناله های بابا،بابا..
قلب عمه را کباب می‌کرد!

بگو باهر ندای یاعلی، شمرسیلی به صورت دخت زهرا میزد.

بگو زیر تازیانه درخرابه های شام فریاد جگر خراشت خشم دشمن را افزون می‌کرد.

باهر ناله ای عدو سیلی به صورت خسته ات میزد.

سیلی چشم تو، زخم در را دوباره تکرارمیکرد.
دوباره زینب را بیچاره می‌کرد.