به زمین تا که رسیدی همه جا زیبا شد

هرچه گل بود شکفت و دل باران وا شد

هر فرشته به تو یک نام بهشتی می داد

آسمان دید که مجموعه ی آن “زهرا” شد

گفت آهسته که خورشید بتابد همه جا

این چنین نام تو اعلام به یک دنیا شد

رسمشان بود عرب ها که به گُل پشت کنند

رحمت آمدنت مژده ی”اعطینا” شد

یک شب آویخته شد چادرت از عرش خدا

عطر رویایی آن قسمت مریم ها شد

عشق هنگام نمازت به تماشا آمد

“وندرین دایره، سرگشته ی پابرجا” شد

روز میلاد شما بود و دلم خواست، غزل

عرض تبریک قشنگی بشود، آیا شد؟

لیلا تقوی

مادر بهشت من همه ی آغوش گرم تست
گوئي سرم هنوز بـه بالين نرم تست
مادرحيات با تو بهشت اسـت و خرّم اسـت
ور بي تو بود هردو جهانش جهنّم اسـت
ما را عواطف اين همه ی از شير مادر اسـت
اين رقّتي كه دردل وشوري كه درسراست
اغلب كسان كه پرده حــــرمت دريده اند
در كودكي محبّت مــــادر نديده اند
امروز هستيم بـه اميد دعـــــاي تست
فردا كليد باغ بهشتم رضاي تست

​

نخستین سنگ بنای وجود انسان «نطفه» او است، چرا که به هر حال نطفه است که قسمت مهمی از ارزشهای وجودی انسان را در بر می‏دارد، و به همین دلیل در روایات اسلامی دستورهای زیادی وارد شده که این سنگ زیر بنا درست نهاده شود.هنگامی که به تاریخ زندگی بانوی اسلام فاطمه زهرا(س) مراجعه می‏کنیم می‏بینیم او در این زمینه یک وضع استثنائی دارد که در تاریخ شخصیتهای بزرگ جهان اعم از مرد و زن بی نظیر است.بهتر است این سخن را از زبان پیغمبر اکرم‏(ص) بشنویم:6- ابن عباس می‏گوید: پیغمبر اکرم‏(ص) زیاد فاطمه را می‏بوسید، روزی عایشه عرض کرد شما زیاد فاطمه را می‏بوسید؟رسول خدا(ص) فرمود: (این دلیلی دارد) در شب معراج هنگامی که جبرئیل مرا وارد بهشت کرد، از تمام میوه‏های بهشتی به من داد، و از عصاره آن‏ها نطفه فاطمه در رحم خدیجه منعقد شد.«فاذا اشتقت لتلک الثمار قبلت فاطمه، فاصبت من رائحتها جمیع تلک الثمار التی اکلتها:«هنگامی که مشتاق آن میوه‏های بهشتی می‏شوم، فاطمه را می‏بوسم، و از بوی او بوی تمام میوه‏ها را که در آن شب خوردم استشمام می‏کنم»!!.7- این درحالی است که در بعضی از روایات تعبیر به خصوص «سیب» بهشتی شده، چنانکه در همان کتاب «ذخائر العقبی» در حدیثی از گروهی از اصحاب نقل شده که پیغمبر(س) فرمود: «جبرئیل سیبی از بهشت برای من آورد و خوردم و نطفه فاطمه از آن منعقد شد»8- در حدیث دیگری این میوه «سفر جل» یعنی «به» معرفی شده است، چنانکه در «مستدرک الصحیحین» از «سعد بن مالک» از پیغمبر اکرم‏(ص) این معنی آمده است.9- باز در حدیث دیگری این میوه بهشتی به عنوان یک میوه ناشناخته برای ما مردم دنیا، اما میوه‏های بسیار زیبا و خشبو و جذاب، معرفی شده، چنانکه دانشمند معروف «سیوطی» در کتاب «در المنثور» از پیغمبر اکرم‏(ص) نقل می‏کند:لما اسری بی الی السمأ ادخلت الجنه فوقفت علی شجره من اشجار الجنه لم ارفی الجنه احسن منها و لا ابیض و رقا و لا اطیب ثمره، فتناولت ثمره من ثمرتها، فاکلتها فصارت نطفه فی صلبی، فلما هبطت الی الارض واقعت خدیجه، فحملت بفاطمه، فاذا انا اشتقت الی ریح الجنه شممت ریح فاطمه»:«در شب معراج مرا وارد بهشت کردند، و در برابر درختی از درختان بهشتی ایستادم که در تمام بهشت از آن زیباتر و برگهائی از برگهای آن سفیدتر، و میوه‏ای از میوه آن خوشبوتر ندیدم، یکی از میوه‏های آن را برگرفتم، و تناول کردم، و نطفه‏ای در صلب من تشکیل شد و بعد از آنکه به زمین هبوط کردم و با خدیجه همبستر شده نطفه فاطمه‏(س) منعقد شد، لذا هنگامی که اشتیاق بوی بهشت پیدا می‏کنم بوی فاطمه را استشمام می‏کنمدر واقع همان حدیث اول، مجموع این احادیث را تفسیر می‏کند، چرا که بر طبق آن، پیغمبر اکرم‏(ص) از تمام میوه‏های بهشتی تناول کرده، و نطفه فاطمه از عصاره همه آن‏ها تشکیل شده است، از این گذشته عالم بهشت با جهانی که ما در آن زندگی می‏کنیم به قدری تفاوت و فاصله دارد که الفاظ ما قادر بر بیان حقایق آن نیست، و آنچه می‏گوئیم اشارات مختصری به آن‏ها است.به هرحال یک بانوی بهشتی که دارای خلق و خوی بهشتی است، باید نطفه او را عصاره میوه‏های بهشتی تشکیل دهد، و این امتیازی است که این بانو بر همه زنان جهان دارد.او یک زن بهشتی بود، خلق و خویش بهشتی، قلب و جانش بهشتی، رنگ و رویش بهشتی، گفتار و سخنانش بهشتی، خلاصه سر تا پا بهشت بود.آیا در تمام تاریخ بشر کسی را می‏توان یافت که چنین سند افتخاری که در این روایات آمده در تاریخچه زندگانیش ثبت شده باشد؟

​

 زیان نرساندن آتش به بدن فاطمه علیها السلام

انس می گوید: حجاج بن یوسف از این حدیث که عایشه دیده بود فاطمه علیها السلام با دست خود، غذای داغ دیگ را به هم می زند، پرسید. گفتم: بله، عایشه بر فاطمه زهراعلیها السلام وارد شد در حالی که غذا برای حسنین علیهما السلام آماده می کرد، ظرف غذا کاملا می جوشید، دید فاطمه با دست خود (بدون هیچ وسیله ای) دیگ جوشان را به هم زد، عائشه هراسان و فریاد زنان نزد پدر خود (ابوبکر) رفت، ماجرا را تعریف کرد، ابوبکر گفت: این صحنه را کتمان کن [و با کسی مطرح نکن] زیرا امر بسیار بزرگی است.

این خبر به پیامبرصلی الله علیه وآله رسید، حضرت بالای منبر رفت، بعد از حمد و ثنای الهی، فرمود: ماجرای دیگ و آتش فاطمه زهرا را خیلی بزرگ و عجیب تلقی می کنند … .

«لقد حرم الله عزوجل النار علی لحم فاطمة ودمها وعصبها وشعرها وفطم من النار ذریتها وشیعتها… الویل ثم الویل، الویل، لمن شک فی فضل فاطمة (21) ; خداوند آتش را بر گوشت و خون و رگ و موی زهرا حرام نموده است (هرگز به او زیانی نمی رساند) و شیعیان و فرزندان او را از آتش [جهنم] به دور داشته است… . وای بر شما، خشم و عذاب خدا بر کسی که در فضیلت فاطمه شک کند.»

این نوع کرامت، ریشه قرآنی هم دارد، چرا که خداوند آتش را بر ابراهیم علیه السلام سرد و گلستان قرار داد، «یا نار کونی بردا وسلاما علی ابراهیم » (22) پس بعدی ندارد که بدن فاطمه را که انبیاء به او توسل جسته اند، بر آتش حرام گرداند.

​  

علت نام گذاري حضرت زهرا(س) به فاطمه چيست؟

فاطمه وصفي است، از مصدر فطْم، و فطم در لغت عرب به معني بريدن و قطع كردن و جدا شدن آمده است. فاطمه بر وزن اسم فاعل معني مفعولي مي دهد، به معني بريده و جدا شده.

فاطمه زهرا(س) از چه چيز بريده شد؟ در كتاب هاي شيعه و سني روايت شد، كه پيغمبر(ص) فرمود: او را فاطمه ناميدند،‌ چون خود و شيعيانش از آتش دوزخ بريده شده اند.
يونس بن ظبيان گويد: امام صادق(ع) فرمود: «آيا مي داني تفسير فاطمه چيست؟ عرض كردم: نه،‌ تفسير آن را بفرماييد. حضرت فرمود: فطمت من الشر؛ بريده شده است، از بدي ها».
پس به خاطر اين كه فاطمه(س) ‌از تمام بدي ها بريده شده و بري از همه شرها و گناهان است،‌ و از آتش دوزخ به دور است، وي را فاطمه ناميدند. اگر مقصودتان از سؤال اين است كه چرا در بين فرزندان رسول خدا(ص)‌ تنها فاطمه زهرا(س) به يك مقام معنوي بسيار عالي نايل شد، جواب اين است كه فاطمه (س) به خاطر معرفت نسبت به ذات اقدس احديت و عبادت و بندگي خالصانه به اين منزلت راه يافته است، نه به خاطر اين كه دختر پيامبر(ص) يا مادر حسنين و يا همسر امام علي(ع) است، چرا كه پيامبر دختران ديگر و امام علي(ع) زنان ديگر داشته اند و برخی زنان ديگر مادر امام بوده اند، ولي هيچ يك به مقامي كه فاطمه زهرا(س) رسيده است نرسيده اند. پس بر اثر شايستگي شخصي كه در وجودش بود، ‌به اين مرتبه معنوي رسيد