از جمله شفاعت كنندگان پیغمبران می باشند و در اینكه رسول گرامی اسلام دارای مقام شفاعت می باشد تردیدی نیست و اهل سنت و شیعه نیز در آن اتفاق نظر دارند.

 از امام صادق ـ علیه السّلام ـ آمده است كه هیچ یك از انبیاء و رسل شفاعت نمی كنند تا اینكه خدا به آنها اجازه دهد به جز پیغمبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ كه خدا قبل از قیامت اجازة شفاعت را به او داده است و شفاعت نخست، برای او و امامان از فرزندان او سپس برای انبیاء است.

به یقین امامان معصوم نیز شفاعت خواهند كرد و روایاتی برای این معنی دلالت دارد كه برخی از آنها را ذكر می كنیم:
از امام صادق ـ علیه السّلام ـ دربارة آیة شریفة (فَمَا لَنَا مِن شَافِعِینَ)  (كافران گویند) پس برای ما نه شفیعانی هست و نه دوستان صمیمی.  فرمود: شفیعان ائمه هستند و دوستان از مۆمنین. روایات بسیاری دربارة شفاعت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و فرزندان او غیر از ائمه هدی و مۆمنان حتی بچه های سقط شده آنها نیز وارد شده است.

پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود: فقرای از شیعیان علی و خاندان علی را پس از او سبك مشمارید كه هر یك از آنان عده ای همچون قبایل ربیعه و مضر را شفاعت می كنند.
بدانید که قرآن شفاعت کننده است و شفاعت او پذیرفته می شود و گوینده است و گفتارش تصدیق می گردد و هر کس قرآن برای وی روز قیامت شفاعت کند شفاعت قرآن در باره او پذیرفته می شود

امیرمومنان امام علی علیه السلام می فرمایند:
از جمله شفیعان علماء و شهدا می باشند. حضرت امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمودند: چون روز قیامت شود خداوند عالم و عابد را برانگیزد، پس به عالم می گویند بایست و برای مردم شفاعت كن به پاداش اینكه آنان را نیكو تربیت كردی…
از جملة شفیعان، زائران قبر امام حسین ـ علیه السّلام ـ هستند. امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمودند: … به زوار قبر امام حسین ـ علیه السّلام ـ گفته می شود دست هر كه را كه دوست دارید بگیرید و آنها را به بهشت ببرید…و از جمله شفاعت كنندگان ملائكه می باشند. همان طور كه قرآن كریم نیز شفاعت می كند.

بسم الله الرحمن الرحيم 

من هستم،امّا اگر در این راه زنده نماندم ،به یاد محسن فاطمه گریه کن،اگر سلاح دشـمــن قلبم را پـاره پـاره کــرد ، بـه یـاد حسنش گریه کن و اگر تیر بر تارک سـرم خورد و آن را دو نیم کــرد ، به یــاد شوی فاطمه گریه کن و اگر بدنم را پاره و لهیده یافتی ، به یاد حسینش گریه کن ولــی اگر جسمم را دیگر هرگز نیافتی ، به یـاد فاطمه گریــه کن که من نیــز به یـــاد او بارها گریه کردم و همیشه گریه خواهــم کرد؛

چون از او مظلــــوم تر ســـراغ ندارم.

اینک من می مانم
تا انتقام سیلی مادرم زهرا سلام الله علیها را بگیرم.

​دلم برای ورود تو لحظه شماری می‌کند و حنجره ام تو را فریاد می‌زند، تو که تجلی عشقی. قنوتم را طولانی می‌کنم تا تو نیمه شبی برای آن دعا کنی
کوچه‌های غریب بی کسی را آب و جارو می‌کنم تا تو صبحی زود از آن کوچه عبور کنی.
هر روز چراغ دلم را با جامعه الکبیره روشن می‌کنم و
سفره افطارم را با آل یاسین و عهد تزیین می‌کنم و
برای ظهور تو هر روز پای درد کمیل می‌نشینم.‌
نمی‌دانم آخرین ایستگاه توسل چه هیجانی دارد که
مرا با خود تا آن سوی فاصله‌ها می‌برد و صبح آدینه چه صفایی دارد، که صبح آسمانش پراز ندبه است.
مولایم…! بی تو دفتر دلمان پر است از مشق‌های انتظار و
من با دلم می‌خواهم آن روز که می‌آیی زیباترین مدال ایثار را تقدیم نگاه تو کنم.

​ای انسان از این همه غیبت چه سود

آتش زدی به کار خیرت چه زود
ای انسان مگر غیبت چه مزه داره
که اینجور مد شده وردِ زبانهِ
کبیره گناه است غیبت
ای عزیز در راه است قیامت
ای انسان از این همه غیبت چه سود بُردی؟
گوشت و پوست چند نفر تا حالا خوردی؟
مگر غیبت چه مزه داره
که انسان تو بر نامه ی غذایی می زاره
بیاد آن شب باش. که تنها در قبر تاریک
منکر ونکیر از تو پرسند و تو شوی یاریک
در ان قبر تنگ و تاریک
که روی آن است سنگ و تاریخ
تو که دانی غیبت گنا هست
اگر مانع نشوی.. مثل کوری که لب چاه است

مزاربی چراغ ،داغ دل زهرا!

غریبانه آمده ایم دعا کنیم.
امانه…ماکجا وغریبی تو کجا!

مولایم!
تو بزرگ‌تر از آن بودی که در ذهن کوچک بشر بگنجی.
غريب بودی،مظلوم بودی!
چندین بار خیانت دیده بودی، آخرش هم در خانه ات، زهر را خورده بودی.
مگه مظلوم تر از تو کجا؟!
پیکر مقدست مگر چه آزاری داشت که اینگونه تیر باران شود.
مگر از تو چه دیده بودن.
وتا الان بادیدن غربت مزارت، جگرهامان در شعله‌های حزن و خشم می‌لرزد و سینه‌هامان از آن همه غربت و خاموشی، غمگسار می‌شود.

مولایم!
آمده‌ام؛ با تمام دلم، با قدم‌های احساسم، با حضور هر چه تمام ارادتم.

آمده‌ام؛ تا فانوس‌های روشن اشک‌هایم را، بر مزار بی‌چراغت، بیاویزم!

آمده‌ام تا از تو برای تو بخواهم،آمده ام بگویم امام حسنم بزار امام حسنی بمانم.
زائر حرم بی حرم باشم.

آمده‌ام،کبوترانه آمده‌ام ! تا از دستان مهربانت، آب و دانه بدهی!

آمده‌ام؛ با دسته دسته یا کریم‌های اخلاص و محبّت، تا شاید لحظه‌ای در گنبد نگاه مهربانت، پناه گیرم.

همچو تو از مدینه دل سیرم.
آمده امشب تاسرت دامن گیرم.

یااباالقاسم!

گاهی کن نگاهی،لطفی،شفاعتی،طلبی!
از راه کربلا مدینه بطلب زیارتی❤‍🩹